اختلال شخصیت نمایشی

برای مشاوره درمان اختلال شخصیت نمایشی

اختلال شخصیت نمایشی همانطور که از نامش پیدا است نوعی احساسات دمدمی و نمایشی است. که واقعیت را پنهان می کنند و تنها به منظور جلب توجه دیگران مورد استفاده قرار می گیرند. افرادی که به این اختلال دچار می باشند، معمولا لباس های عجیب و فاخری را به تن می کنند تا در مرکز توجه اطرافیان قرار بگیرند.

از طرفی این افراد ممکن است رفتارهای عجیب و غریبی نیز از خود بروز دهند. که معمولا به درست یا غلط بودن آن توجهی ندارند و تنها به جلب توجه دیگران اهمیت می دهند. همین موضوع می تواند اختلال شخصیت نمایشی را خطرناک و نگران کننده نماید. به همین منظور در ادامه قصد داریم شما را با هر آنچه نیاز است در رابطه با اختلال شخصیت نمایشی بدانید، به طور کامل آشنا کنیم.

اختلال شخصیت نمایشی چیست

همانطور که ذکر شد اختلال شخصیت نمایشی یکی از اختلالات شخصیت دسته ب است که معمولا افرادی که به اختلال شخصیت نمایشی دچار می شوند، تلاش می کنند تا هر طور که ممکن است مرکز توجه دیگران باشند. برای رسیدن به این خواسته نیز هر کار عجیب و غریبی را انجام می دهند. از آرایش های غیرطبیعی و نامتعادل تا پوشیدن لباس های غیرمنطقی و عجیب. به طور کلی این افراد دائما احساس می کنند در صحنه تئاتر هستند و باید به هر قیمتی که شده توجه دیگران را جلب نمایند.

این اختلال در رفتار آن ها نیز کاملا قابل مشاهده است. به طور مثال با صدای بلند و غیرطبیعی می خندند. یا اینکه برای نیاز جلب توجه بیش از اندازه محبت می کنند. اما در صورتی که مورد بی توجهی قرار بگیرند، این مهربانی جای خود را به خشم داده و در بسیاری از مواقع ممکن است برای برطرف نمودن این بی توجهی به دیگران و یا حتی خودشان آسیب برسانند.

تاثیرپذیری این افراد از محیط و تصمیمات هیجانی آن ها می تواند منجر به بروز مشکلات جدی در زندگی آن ها و یا اطرافیانشان شود. به همین دلیل است که اقدام به موقع برای تشخیص و درمان اختلال شخصیت نمایشی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.

علائم اختلال شخصیت نمایشی

برای تشخیص به موقع و اقدام سریع برای درمان این اختلال نیاز است تا در ابتدا با علائم اختلال نمایشی به خوبی آشنایی پیدا کنید. تا در صورت بروز هر کدام از این علائم به سرعت برای درمان آن اقدام نمایید. معمولا این اختلال در سال های نوجوانی بروز پیدا می کند. بنابراین والدین باید با علائم این اختلال در فرزند خود به خوبی آشنایی پیدا کنند. تا بتوانند از بروز مشکلات جدی تر در زندگی فرزند خود جلوگیری نمایند. به طور کلی از مهم ترین علائم اختلال شخصیت نمایشی می توان به موارد زیر اشاره نمود.

این افراد معمولا زمانی که به هر دلیلی مورد بی توجهی دیگران قرار می گیرند، دچار احساس ناراحتی و کلافگی می شوند.

رفتارهای تحریک کننده از نظر جنسی از خود بروز می دهند تا جنس مخالف را جذب خود نمایند.

به سرعت هیجان زده می شوند و تصمیمات آن ها نیز به شدت تحت تاثیر این هیجانات است و به سرعت نظرشان تغییر می کند. به همین دلیل خیلی نمی توانند تصمیمات منطقی و درستی داشته باشند.

معمولا در روابط اجتماعی و دوستی خود، بیش از اندازه خود را مهربان و صمیمی نشان می دهند.

در گفتگوها به جزئیات موضوع نمی پردازند و تنها کلیت موضوع را بیان می نمایند و یا می شنوند.

این افراد به سرعت تحت تاثیر حرف های دیگران قرار می گیرند و با تحریک نمودن آن ها به راحتی می توان تصمیمات و رفتار آن ها را تغییر داد.

این افراد در صورت عدم دستیابی به خواسته خود، دچار استرس، عصبانیت و افسردگی می شوند. به همین دلیل شروع به فریاد کشیدن و یا گریه کردن می کنند.

از آنجایی که احساسات هیجانی در این افراد به شدت بروز پیدا می کند، معمولا رفتارهای اغراق شده و نمایشی از خود بروز می دهند.

علت اختلال شخصیت نمایشی

اختلال شخصیت نمایشی ممکن است به دلایل مختلفی بروز پیدا کند. به همین دلیل برای پیشگیری از ابتلا به این اختلال نیاز است تا دلایل اختلال شخصیت نمایشی به خوبی شناخته شوند و از بروز آن ها جلوگیری شوند. از مهم ترین دلایل بروز اختلال شخصیت نمایشی می توان به موارد زیر اشاره نمود.

شیوه تربیتی:

اولین علت شخصیت نمایشی فرزند پروری متضاد میان پدر و مادر است. معمولا کودکانی که شیوه تربیتی والدین آن ها با یکدیگر متفاوت است، مورد بی اعتنایی پدر و مادر قرار می گیرند. همین موضوع موجب می شود تا او بخواهد برای جلب توجه والدین خود به خصوص مادر، رفتارهای عجیب و غریب از خود نشان دهد. تا توجه والدین را جلب خود نماید.

الگوبرداری از والدین:

الگوبرداری کودکان از والدین خود نیز دیگر علت اختلال هیستریونیک می باشد. در صورتی که یکی از والدین و یا هر دوی آن ها دچار اختلال شخصیت نمایشی باشند. ممکن است کودکان را نیز با خود همراه نمایند. به این ترتیب کودک در سنین نوجوانی به این اختلال دچار خواهد شد.

اختلال شخصیت نمایشی

کمبود اعتماد به نفس:

از دیگر دلایل بروز اختلال شخصیت نمایشی در نوجوانان کمبود اعتماد به نفس آن ها است. معمولا افرادی که در سنین کودکی اعتماد به نفس آن ها به روش های مختلفی نظیر تنبیه در جمع، تنبیه بدنی و ... سرکوب شده است. در سنین نوجوانی برای پوشاندن این ویژگی سعی می کنند خود را فردی با اعتماد به نفس بالا و منحصر به فرد نشان دهند. برای این کار ممکن است لباس های عجیب و غریب بپوشند و یا کارهایی را انجام دهند تا دیگران را حیرت زده نمایند. از طرفی این افراد معمولا پس از ازدواج وابستگی شدیدی به همسر خود پیدا می کنند و برای پنهان کردن آن سعی می کنند خود را بی تفاوت نشان دهند. اما برای جلب توجه همسر خود رفتارهای اغراق شده و متضادی از خود بروز دهند.

درمان اختلال شخصیت نمایشی

بررسی دلایل و شناخت علائم اختلال شخصیت نمایشی اولین قدم برای درمان بیماری نمایشی است. از آنجایی که این اختلال می تواند منجر به بروز افسردگی، اختلال در روابط شغلی، عاطفی و اجتماعی شود. همچنین ممکن است منجر به بروز واکنش های غیرطبیعی و نامناسب هنگام مواجهه با شکست شود. بنابراین درمان اختلال شخصیت نمایشی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. از مهم ترین راهکارهای درمان اختلال نمایشی می توان به موارد زیر اشاره نمود.

توجه به رفتار با شخصی که دچار این اختلال است:

برای درمان این اختلال در ابتدا باید رفتار با او را اصلاح نمایید. به طور مثال او را نصیحت نکنید، در برابر رفتار او جبهه نگیرید، برای تغییر روند زمان تدریجی در نظر بگیرید و سعی کنید مشکل او را از ریشه برطرف نمایید. همچنین بهتر است به او نشان دهید که نمی تواند از حد و مرز خود عبور نماید و با شما هرطور که می خواهد برخورد نماید.

مراجعه به درمانگر:

از مهم ترین و موثرترین روش های درمانی اختلال نمایشی، مراجعه به درمانگر است. زیرا او می تواند مشکلات و ترس های ریشه ای فرد را شناسایی نموده و راهکارهای موثری را برای برطرف نمودن آن ها ارائه می دهد. سپس سعی می کند با روش های روانشناختی استرس، افسردگی و رفتارهای اغراق شده فرد را کنترل نماید.

بهتر است برای مراجعه و همکاری فرد مبتلا به اختلال نمایشی، از او بخواهید به صورت انفرادی و یا خانوادگی به روانشناس مراجعه نماید. تا بتواند احساسات درونی خود را بشناسد و آن ها را کنترل نماید. فراموش نکنید که درمان نمودن این اختلال با توجه به شدت آن حدود چند هفته و در برخی از مواقع چند سال زمان نیاز دارد. به همین دلیل سعی کنید با درمانگر همراه شوید و تا زمان اتمام درمان فرد با او همکاری نمایید.